Οι μαντινάδες της Δήμητρας

Να 'μουν στο 'Ελος καστανιά στο Λούχι κυπαρρίσι

τση Μελισιάς κρυγιό νερό στο Σηρικάρι βρύση

Βάλε νερό στσι χούφτες σου

κι όσο θα δεις να μείνει...

Είν' οι χαρές που αλάργω σου

τώρα η ζωή μου δίνει...

Στάλα τη στάλα το νερό

το μάρμαρο τρυπά το...

Το πράμα που μισεί κιανείς

γυρίζει κι αγαπά το...

Χωρίς νερό, χωρίς ψωμί

και δίχως οξυγόνο

μπορώ και ζω μα να 'σαι εδώ

να σε κοιτάζω μόνο.

Να’ τανε η θάλασσα γυαλί να τηνε περπατήσω

να σε’ βλεπα μανούλα μου και πίσω να γυρίσω

Και μες στη θάλασσα να μπω δε σβήνει η φωθιά μου

γιατί είναι εσωτερική και καίει τα σωθικά μου

Φουρτουνιασμένη θάλασσα είν' η ζωή μου εμένα,

σα βάρκα είμαι χωρίς πανιά και με κουπιά σπασμένα.

Τσι θάλλασας τα κύματα πατώ και δε βουλούνε

σα θέλω γω να σ'αγαπώ κανένα δε φοβούμαι

Να 'μουν αέρας δροσερός ήλιος λαμπρός να λιάζω

και θάλασσα γιαλό - γιαλό Κρήτη να σ' αγκαλιάζω.