Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Οι μαντινάδες του Μιχάλη Καμπανού

Να’ τανε η θάλασσα γυαλί να τηνε περπατήσω

να σε’ βλεπα μανούλα μου και πίσω να γυρίσω



Και μες στη θάλασσα να μπω δε σβήνει η φωθιά μου
γιατί είναι εσωτερική και καίει τα σωθικά μου



Φουρτουνιασμένη θάλασσα είν' η ζωή μου εμένα,
σα βάρκα είμαι χωρίς πανιά και με κουπιά σπασμένα.



Ο ουρανός προσηλιακά πήρε κι’ ασπρογαλιάζει
μα σκοτεινή είναι η θάλασσα που τση καρδιάς ταιριάζει



Τσι θάλλασας τα κύματα πατώ και δε βουλούνε
σα θέλω γω να σ'αγαπώ κανένα δε φοβούμαι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου