Να’ τανε η θάλασσα γυαλί να τηνε περπατήσω
να σε’ βλεπα μανούλα μου και πίσω να γυρίσω
Και μες στη θάλασσα να μπω δε σβήνει η φωθιά μου
γιατί είναι εσωτερική και καίει τα σωθικά μου
Φουρτουνιασμένη θάλασσα είν' η ζωή μου εμένα,
σα βάρκα είμαι χωρίς πανιά και με κουπιά σπασμένα.
Ο ουρανός προσηλιακά πήρε κι’ ασπρογαλιάζει
μα σκοτεινή είναι η θάλασσα που τση καρδιάς ταιριάζει
Τσι θάλλασας τα κύματα πατώ και δε βουλούνε
σα θέλω γω να σ'αγαπώ κανένα δε φοβούμαι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου