Οι μαντινάδες της Ελευθερίας

Όντε ξανοίγω θάλασσα θυμούμαι τη ζωή μου

τον Άγιο Νικόλαο, την Κρήτη το νησί μου.

Ένα κουτάλι φέρετε, τη θάλασσα να φάω

να τήνε κάμω σώπατο, στον Άγιο να πάω.

Στον Άγιο Νικόλαο θα πάω για να ζήσω

μέσα σ’ τση λίμνης τα νερά, τσι θύμησες να σβήσω.

Φουρτουνιασμένη θάλασσα μοιάζει το κοίταγμα σου

κι εγώ ‘μαι ακυβέρνητο καράβι στα νερά σου..

Θάλασσα απ' όλα τα νερά και τα ποτάμια πίνεις

πιες τα δικά μου δάκρυα πλατύτερη να γίνεις.

Η σκέψη μου θα πάει αλλού και σένα θα ξεχάσει

άμα τρυπήσει η θάλασσα και το νερό τζη χάσει.

Τρέχει νερό στον ποταμό και 'γω κλουθώ στο πλάι

το όνειρο που 'ριξα να δω στη θάλασσα αν-ε πάει.

Είσαι αέρας, θάλασσα, ήλιος, νερό και χιόνι

κάτι που φεύγει κι έρχεται, κάτι που δεν τελειώνει.

Φουρτουνιασμένη θάλασσα ήκαμες την ζωή μου

κι αναπαμό δεν έχουνε οι αναστεναγμοί μου.

Να 'ταν η θάλασσα η πλατιά τόση που να μπορέσει

τα σ' αγαπώ που σου χω πει, μέσα τση να χωρέσει.

Την ώρα που στη θάλασσα παλεύω μη με πνίξει

με ανασέρνει η μοίρα μου να με ξαναβουτήξει.

Άνοιξε τα ματάκια σου να μπω να κολυμπήσω,

μες στα γαλάζια τους νερά κι ας μην ξαναγυρίσω.