Ποσειδώνας-Άγιος Νικόλαος

Θάλασσα τους θαλασσινούς μη τους θαλασσοδέρνεις

Θαλασσάκι μου και φέρε το παιδάκι μου…

(Παραδοσιακό Δωδεκανήσου)

Η θάλασσα, τα αδάμαστα στοιχεία της φύσης προκαλούσαν πάντα το φόβο και την αγωνία. Όταν οι ναυτικοί αισθάνονταν ανήμποροι να τα βάλουν με τις καταιγίδες και τα τεράστια κύματα, όταν οι μανάδες των ναυτικών προσπαθούσαν να δαμάσουν το φόβο τους, απευθύνονταν είτε στον Ποσειδώνα είτε στον Δελφίνιο Απόλλωνα, είτε στον Τρίτωνα, είτε στον Πρωτέα, είτε στους Διόσκουρους, είτε στον Άγιο Φωκά, είτε στον Άγιο Νικόλαο.  
Οι θεοί των Αρχαίων ή οι Άγιοι αργότερα, λύτρωναν τους ανθρώπους από τους φόβους τους, τους γαλήνευαν, τους χάριζαν την ελπίδα.

ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ
Γιος του Κρόνου και της Ρέας, αδελφός του Δία και του Άδη.
Εθεωρείτο κύριος της θάλασσας και όλων των φαινομένων της. Πίστευαν ότι προστάτευε τους ναυτικούς και τους ψαράδες. Με την τρίαινα του προκαλούσε αλλά και ημέρευε τις θύελλες. Κατοικούσε σε ολόχρυσο ανάκτορο στο βυθό της θάλασσας (στις Αιγές). Σύμβολα του ήταν η τρίαινα, το δελφίνι, το άλογο, το πεύκο (απ΄αυτό, συνήθως, κατασκεύαζαν τα πλοία).

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ( περ. 250 – 330)
Επίσκοπος Μύρων – Kιλικίας (περιοχή της Μ. Ασίας, βόρεια της Κύπρου). Το σκήνωμα Tου βρίσκεται στο Bari της Ιταλίας (πολιούχος της πόλης). Καθιερώθηκε ως προστάτης των θαλασσινών κατά τους Mέσους Βυζαντινούς χρόνους παίρνοντας τα σκήπτρα από τον Άγιο Φωκά. Αναφέρεται ότι, όταν ταξίδευε από την Αίγυπτο στα Ιεροσόλυμα, ο εωσφόρος σήκωσε μεγάλη τρικυμία και, ενώ όλοι περίμεναν να καταποντιστούν, μονάχα ο Άγιος Νικόλαος προσευχόταν άτρομος και κατάφερε να νικήσει τον Σατανά και να γαληνέψει τη θάλασσα.
Θεωρήθηκε, σύμφωνα με την παράδοση, ότι εκείνος πρώτος ανακάλυψε το τιμόνι! Πιστεύεται ότι έχει την δύναμη να γαληνεύει, όχι μόνο τη θάλασσα αλλά και τους ανέμους και τη βροχή: « του Αγίου Νικολάου, που είναι της γης και του πελάου».
Ο ευσεβής ναυτικός άναβε πάντα ένα κερί στον Άγιο πριν ξεκινήσει, για το καλό ταξίδι και ένα με την επιστροφή για τον καλό γυρισμό. Κομμάτι άρτου από την Αρτοκλασία που γίνεται στη γιορτή του Αγίου Νικολάου, καθώς και κόλλυβα διαβασμένα υπήρχαν πάντα στην καμπίνα του καπετάνιου μαζί με την εικόνα του. Αν τους έπιανε τρικυμία, σκορπούσαν στη θάλασσα λίγα κόλλυβα ή κομμάτι από τον άρτο και αυτή ημέρευε ( ή έτσι ήθελαν να πιστεύουν).
Στη Θράκη βούταγαν στη φουρτουνιασμένη θάλασσα και την ίδια την εικόνα του Αγίου για να κοπάσει (σύνδεση με τα αρχαία «πλυντήρια», αλλά και με το χριστιανικό έθιμο των Θεοφανίων)
Τέλος, είναι άπειρα τα καραβάκια (αφιερώματα θαλασσινών που κινδύνεψαν) που έχουν προσφερθεί στον Άγιο Νικόλαο και κρέμονται μπροστά από την εικόνα Του.
Υπήρχε, πάντοτε, στην καμπίνα του καπετάνιου κεράκι που είχαν πάρει από τον Επιτάφιο και το άναβαν για να κοπάσει το κύμα.